Η μέρα ξυπνά μέσα σ’ ένα πέπλο ασημένιο.
Ο ουρανός δεν φαίνεται, μα τον νιώθεις —
σαν ανάσα που στέκεται ανάμεσα σε φως και λήθη.

Η ομίχλη αγγίζει τα πάντα απαλά,
σβήνει τα σύνορα,
σμιλεύει τη σιωπή.
Είναι σαν ο κόσμος να ξεχνά για λίγο το όνομά του
και να θυμάται μόνο τον παλμό του.

Προχωρώ μέσα της χωρίς προορισμό.
Κάθε βήμα ένας ψίθυρος,
κάθε αναπνοή ένα μικρό θαύμα.
Δεν χρειάζεται να βλέπω μακριά —
το μονοπάτι γεννιέται κάτω από τα πόδια μου,
όπως το φως γεννιέται μέσα απ’ το σκοτάδι.

Η ομίχλη δεν είναι εμπόδιο·
είναι το χάδι του ουρανού πάνω στην ψυχή μου.
Είναι η στιγμή που όλα διαλύονται,
για να φανερωθεί αυτό που πάντα υπήρχε:
η γαλήνη πίσω απ’ το βλέμμα,
η αιωνιότητα μέσα στο τώρα.

Κι όταν σηκώσω το κεφάλι,
ο ουρανός — ακόμη αόρατος —
θα με κοιτά με τρόπο που μόνο το άπειρο γνωρίζει.
Κι εγώ θα συνεχίσω να ταξιδεύω,
όχι για να φτάσω κάπου,
αλλά για να θυμηθώ
πως κι εγώ είμαι φτιαγμένος από ομίχλη και φως.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα