Κατά βάθος δεν ξεχνάει κανείς.

Υπάρχουν στιγμές που νομίζουμε πως έχουμε κλείσει κατάστιχα.
Ότι οι πόρτες έκλεισαν,
ότι οι σκιές έμειναν πίσω μας
και ότι η καρδιά, επιτέλους,
ξεφορτώθηκε ό,τι τη βάραινε.

Μα η αλήθεια είναι λεπτή σαν ψίθυρος.
Κι η μνήμη—
εκείνη η αόρατη βιβλιοθήκη που κουβαλάμε παντού—
κρατάει τα πάντα.
Όχι για να μας τιμωρεί,
αλλά για να μας θυμίζει ποιοι είμαστε.

Δεν ξεχνάει κανείς.
Απλώς μαθαίνει να περπατάει
με λίγη περισσότερη ησυχία μέσα του.

Κάποιες πληγές κλείνουν,
μα το σημάδι μένει.
Κάποιες λέξεις ξεθωριάζουν,
μα η αίσθηση επιπλέει ακόμη στο βάθος.
Κάποιοι άνθρωποι έφυγαν,
μα ένα κομμάτι της ανάσας τους
μένει ακόμη στο δωμάτιο.

Δεν είναι κακό.
Είναι ανθρώπινο.
Είναι η μυστική μας γεωγραφία·
όσα μας πόνεσαν γίνονται ταυτόχρονα
όσα μας έμαθαν.

Και ίσως αυτό να έχει σημασία:
να μην πολεμάς να ξεχάσεις,
να μην απωθείς ό,τι σε διαμόρφωσε,
μα να το ακουμπάς με τρυφερότητα.
Να το αναγνωρίζεις.
Να το μεταμορφώνεις.

Στο τέλος,
ό,τι δεν ξεχνάμε,
μας δείχνει τον δρόμο για να προχωράμε.
Λίγο πιο αληθινοί.
Λίγο πιο ελεύθεροι.
Λίγο πιο δικοί μας.

Γιατί, φίλε μου,
δεν υπάρχουν “περασμένα ξεχασμένα”.
Υπάρχουν μόνο “περασμένα που μας έκαναν ανθρώπους”.

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα