Βάδισες για λίγο μαζί μου και έφυγες Ήρθες σαν αεράκι.Απαλά, σχεδόν ανεπαίσθητα.Δεν έκανες θόρυβο — μόνο μια παρουσία που γέμιζε τον χώρο χωρίς να ζητά.Κι ύστερα, όπως ήρθες, έφυγες. Δεν άφησες υποσχέσεις, ούτε βάρη.Μόνο μια σιωπή που έμαθε να λέει περισσότερα από τα λόγια.Και μια ανάμνηση, διάφανη, που αιωρείται στο φως σαν κόκκος σκόνης μέσα […]
Κέρινα Όνειρα Στο σκοτάδι της νύχτας,τα όνειρά μας είναι κεράκια.Λιώνουν αργά,και αφήνουν άρωμα ελπίδαςστον αέρα της ψυχής. Κάθε φλόγα, μια σκέψη.Κάθε σταγόνα κεριού, μια ανάμνηση.Και όσο λιώνουν,το φως τους μεγαλώνει μέσα μας,σαν μυστικό φως που κανείς δεν μπορεί να σβήσει. Η σιωπή συνοδεύει τα όνειρα.Κι εμείς περπατάμε ανάμεσά τους,με τη φαντασία σαν χάρτη,και την καρδιά
Στον χορό του ανέμου Υπάρχει μια στιγμήόταν ο κόσμος σιωπάκαι ο άνεμος παίρνει τη φωνή σου. Στον χορό του ανέμου,οι σκέψεις γίνονται φτερά,τα βήματα γίνονται κύματα,και η ψυχή σου αιωρείται ανάμεσα στο πριν και το μετά. Ο άνεμος σε καλεί.Σηκώνει τις σκέψεις σου.Τις αφήνει να πετάξουν. Κάθε βήμα, ένα κύμα.Κάθε ανάσα, μια απελευθέρωση. Μην κρατάς
Εκείνες τις μικρές χαρές νοσταλγώ Στις καθημερινές σκιές του κόσμου, οι μικρές χαρές είναι τα φώτα που γλιστρούν απαλά ανάμεσα στις στιγμές. Ένα παιδικό γέλιο, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, μια βροχή που χτυπάει στον τζαμένιο τοίχο του δωματίου σου. Εκείνες τις μικρές χαρές νοσταλγώ. Δεν είναι οι μεγάλες νίκες ή οι φαντασμαγορικές στιγμές που
Γωνιά Χαλάρωσης: Εκεί που η Σιωπή Μιλάει Υπάρχει μια μικρή γωνιά μέσα μας — εκεί όπου όλα σωπαίνουν.Όπου το βλέμμα χάνεται σε έναν ήλιο που δύει αργά,και η ψυχή, χωρίς καμία προσπάθεια, ανασαίνει ελεύθερα. Δεν χρειάζεσαι πολλά.Ένα φως που αλλάζει χρώμα με το απόγευμα,μια κούπα τσάι,μια ανάσα βαθιά.Η απλότητα γίνεται καταφύγιο·το τίποτα, ξαφνικά, έχει τα
Όταν η αγάπη της πένας ξεδιπλώνει Υπάρχουν στιγμές που η σιωπή γίνεται λέξη.Και η λέξη γίνεται πένα. Η πένα γλιστρά πάνω στο λευκό χαρτί,ξεδιπλώνοντας συναισθήματα που δεν τολμήσαμε να πούμε.Κάθε γράμμα είναι μια ανάσα,κάθε πρόταση ένας μικρός κόσμος που ανοίγει μπροστά μας. Η αγάπη της πένας δεν φωνάζει.Ψιθυρίζει.Και μέσα στους ψιθύρους της, η ψυχή βρίσκει
Έμαθα να δαμάζω τους δράκους μου Μέσα μου, ζούσαν δράκοι.Φλόγες που έκαιγαν χωρίς φανερό λόγο,σκέψεις που πετούσαν ψηλά,αλλά με τρομερή βαρύτητα όταν έπεφταν. Τους κοιτούσα από μακριά,φοβισμένη, αδύναμη.Κι όμως, με την ίδια ανάσα,τους πλησίασα. Δεν τους πολέμησα.Δεν τους έδεσα με αλυσίδες.Μόνο τους άκουσα.Κάθε φωνή, κάθε βρυχηθμός,ήταν κομμάτι μου που ζητούσε προσοχή. Έμαθα να δαμάζω τους
Η μνήμη των παλιών βιβλίων Κάποτε, πριν το χαρτί κιτρινίσει και οι σελίδες κουραστούν, κάθε βιβλίο ήξερε να ψιθυρίζει.Δεν φώναζε, δεν ζητούσε. Απλώς περίμενε να το αγγίξεις. Σήμερα, σιωπούν στις γωνιές των ραφιών, με τα σημάδια του χρόνου να μοιάζουν με ρυτίδες ψυχής.Πέταλα ρόδων κοιμούνται ανάμεσα στις σελίδες — απομεινάρια αγάπης, σημειώματα μιας εποχής που
Σκιές και Χρώματα στον Βορρά Στον Βορρά, το φως αργεί να ξυπνήσει.Οι σκιές έχουν τον πρώτο λόγο.Χορεύουν ανάμεσα στα δέντρα,κυλούν στα λιβάδια σαν ήσυχοι ψίθυροι. Τα χρώματα δεν βιάζονται.Μοιάζουν με αναμνήσεις που αιωρούνται πάνω από τη γη.Κάθε κλαδί, κάθε πέτρα, κάθε σταγόνα δροσιάςκρατάει μέσα του μια ιστορία που δεν χρειάζεται λέξεις. Στον Βορρά, η σιωπή
Τι σιωπηλά που αλλάζουν οι εποχές Χωρίς θόρυβο.Χωρίς ανακοινώσεις.Οι εποχές αλλάζουν σαν ανάσα∙μια ανεπαίσθητη κίνηση του ανέμου, ένα φύλλο που γέρνει, ένας ήλιος που δύει λίγο νωρίτερα. Ο κόσμος μεταμορφώνεται μπροστά μας, κι όμως κανείς δεν τον βλέπει ακριβώς τη στιγμή που αλλάζει.Η ζωή γλιστρά απαλά από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο, από το φως στη
