Μου αρέσουν οι “σπασμένοι” άνθρωποι… Μου αρέσουν οι “σπασμένοι” άνθρωποι.Εκείνοι που κουβαλούν ρωγμές στο βλέμμα και χαμόγελα φτιαγμένα από υπομονή.Που σπάνε το μυαλό τους για να καταλάβουν — τον κόσμο, τους άλλους, τον εαυτό τους. Μου αρέσουν όσοι δεν βολεύονται στη λογική,όσοι έπεσαν και σηκώθηκαν με τα γόνατα γδαρμένα,με τη σιωπή γεμάτη αλήθεια. Αυτοί που […]
Είμαστε οι άθλιοι της Ευρώπης… Είμαστε η χώρα του δηλητηρίου. Στις ψυχές και μετά στα ζώα. Κάποτε, η γη μας μύριζε θυμάρι και ήλιο.Τώρα μυρίζει καμένο πλαστικό, απάθεια και φόβο.Μέσα μας πρώτα απλώθηκε το δηλητήριο·μια σιωπηλή, σχεδόν γλυκιά αποδοχή της παρακμής. Δεν χρειάζεται να μας μαστιγώσει κανείς.Μόνοι μας μάθαμε να σκύβουμε,να καταπίνουμε το ψεύδος,να πετάμε
Μορφές Ζωής Υπάρχουν μορφές ζωής που δεν φαίνονται.Δεν περπατούν, δεν μιλούν, δεν ζητούν.Κι όμως υπάρχουν – στο βλέμμα ενός παιδιού,στη σιωπή ενός δέντρου,στο κύμα που υποχωρεί και επιστρέφει. Η ζωή δεν φοριέται πάντα με σώμα.Κάποιες φορές είναι αναπνοή,ένα άγγιγμα φωτός στο δέρμα του χρόνου.Είναι εκεί όπου η συνείδηση παύει να μετράκαι απλώς παρατηρεί. Κάθε μορφή
Βαδίζουμε ξυπόλητοι σε έναν γυάλινο κόσμο Βαδίζουμε ξυπόλητοι·σε δρόμους που λάμπουν από ψευδές φως,σε σιωπές που αντηχούν περισσότερο από λόγια.Κάθε μας βήμα, ένας ήχος εύθραυστος,μια ανάσα που κινδυνεύει να σπάσει το λεπτό γυαλί της ψυχής. Ζούμε μέσα σε καθρέφτες.Αντανακλάσεις των εαυτών μας,σμιλεμένες από ανάγκη, φόβο, επίδειξη.Κρύβουμε τις ρωγμές μας,τις βάφουμε με φωτεινά φίλτρα και πρόσκαιρα
Μια σπίθα ελπίδας Κάπου μέσα στη νύχτα,ένα φως ανασαίνει. Μικρό,σχεδόν αόρατο —μα αληθινό. Η ελπίδα δεν φωνάζει.Σιγοψιθυρίζει μέσα μαςόταν όλα σωπαίνουν. Ένα βλέμμα,ένα χαμόγελο,μια ανάμνηση φωτός —κι η ψυχή θυμάται πώς είναι να ανατέλλει. Η ελπίδα δεν είναι κραυγή∙είναι ψίθυρος.Μια σπιθαμή φωτός που ξέρει να βρίσκει δρόμοακόμη και μέσα στο πιο πηχτό σκοτάδι. Δεν χρειάζεται
Οι σκέψεις σε πάνε εκεί που θέλεις να είσαι Κάθε σκέψη είναι ένα μικρό ταξίδι.Μια αόρατη βάρκα που αφήνει το τώρακαι κινείται προς το άγνωστο,εκεί όπου η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα. Οι σκέψεις — άλλοτε θύελλες, άλλοτε άνεμοι γαλήνιοι —κρατούν τη δύναμη να σε μετακινήσουν χωρίς βήμα,να σε οδηγήσουν σε κόσμους που μόνο εσύ γνωρίζεις.Κι όσο
Σκέψεις σε απόσταση αναπνοής Υπάρχουν στιγμές που η ζωή μοιάζει να κρατά την ανάσα της.Μια μικρή παύση∙ ανάμεσα σε ένα βλέμμα και ένα βήμα.Εκεί, σιωπηλά, γεννιούνται οι σκέψεις. Όχι οι θορυβώδεις, οι βιαστικές, οι γεμάτες «πρέπει».Αλλά οι άλλες — οι ήρεμες, οι απαλές, που ανασαίνουν μαζί σου. Μια ανάσα κοντά σου βρίσκεται η αλήθεια.Όχι σε
Όταν τίποτα δεν απομένει από το παρελθόν Κάθε ανάμνηση ξεθωριάζει με τον χρόνο. Οι φωνές, τα πρόσωπα, τα μέρη που αγαπήσαμε… όλα γίνονται αχνά, σαν σκιά ενός ονείρου που ξυπνά.Κι όμως, υπάρχουν οι μικρές φλόγες που αντιστέκονται στην λήθη: η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, ο αέρας μετά τη βροχή, η γεύση ενός φρούτου που μας
Αυτά τα μισά πράγματα με προσπερνούν Δεν αντέχω τα μισά πράγματα.Τα μισά βλέμματα, τα μισά λόγια, τα μισά «είμαι εδώ».Περνούν από δίπλα μου σαν αέρας που δεν αφήνει ίχνος. Κάποτε έμενα εκεί —στη μέση— από φόβο μήπως χαθώ, μήπως πονέσω, μήπως αποκαλυφθώ.Μα η μέση είναι μια αδιόρατη κόψη.Δεν είναι ζωή· είναι αναμονή. Τώρα αφήνω τα
Ελευθερία ή Θάνατος Στην άκρη της σιωπής,η ψυχή μας ψάχνει φως.Ελευθερία ή θάνατος;ένα δίλημμα που δεν κουράζεται να ανασαίνει. Η ελευθερία δεν είναι απλά λέξη.Είναι η αναπνοή χωρίς αλυσίδες,η επιλογή χωρίς φόβο,η στιγμή που η καρδιά χτυπά στον δικό της ρυθμό. Ο θάνατος δεν είναι μόνο το τέλος.Είναι η παράδοση σε ό,τι σε περιορίζει,η άρνηση
