Σκέψεις

Το Δέντρο της Ζωής Υπάρχει ένα δέντρο μέσα σε κάθε άνθρωπο.Ρίζες βαθιές, κρυμμένες στο χώμα των εμπειριών.Κλαδιά απλωμένα προς το φως, αναζητούν ουρανό. Το Δέντρο της Ζωής δεν είναι μόνο σύμβολο — είναι ρυθμός.Η ανάσα της ύπαρξης που πάλλεται ανάμεσα στο χώμα και τον αέρα.Η μνήμη των αρχών και η ελπίδα των προορισμών. Κάθε φύλλο, […]

Στον απόηχο των λέξεων, μέσα από τον καπνό ενός τσιγάρου Ο καπνός ανεβαίνει αργά, σαν σκέψη που δεν ειπώθηκε.Χορεύει στον αέρα, διαλύεται, αφήνοντας πίσω του το άρωμα μιας στιγμής.Κάπου εκεί, ανάμεσα στις σκιές του και στο φως, πλέκονται οι λέξεις που δεν βρήκαν τον δρόμο τους προς το στόμα. Υπάρχει κάτι το μαγικό στην αργή

Δεν οφείλω τίποτα. Δεν απολογούμαι. Δεν χρειάζεται να εξηγώ γιατί χαμογελώ ή γιατί σιωπώ.Δεν οφείλω καμία απολογία για το ποιος είμαι, τι επέλεξα ή τι άφησα πίσω. Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή που σταματάς να αποδεικνύεις — και απλώς είσαι.Όταν ο θόρυβος των άλλων σβήνει και μένει μόνο ο παλμός της δικής σου αλήθειας.Εκεί, αναπνέεις

Έγκλειστοι του Χρόνου Ο χρόνος δεν φεύγει.Μένει.Κλείνεται μαζί μας στους τοίχους των ημερών μας. Τον ακούμε στο βηματισμό του ρολογιού,τον βλέπουμε στα μάτια μας όταν κουράζονται,τον αισθανόμαστε να μας κυκλώνει —σαν αόρατο δωμάτιο χωρίς πόρτα. Γινόμαστε έγκλειστοι του χρόνου,κρατούμενοι μιας αόρατης ροής που δεν σταματά ποτέ.Ανασαίνουμε ανάμεσα σε «πριν» και «μετά»,ξεχνώντας το «τώρα» — το

Εκεί που ανθίζουν τα όνειρα: κάτω από τα μανιτάρια του φωτός Στην καρδιά της νύχτας, όταν η σιωπή αγκαλιάζει τα πάντα, ένα απαλό φως αναδύεται από τη γη.Μικρά μανιτάρια λαμπυρίζουν σαν ψυχές που δεν έσβησαν ποτέ, σαν αναμνήσεις ενός κόσμου που αρνείται να γίνει εντελώς σκοτεινός. Γύρω τους πεταλούδες φωτός πετούν σιωπηλά, κουβαλώντας στα φτερά

Το Ταξίδι της Βροχής Σταγόνες.Στον ουρανό ψίθυροι.Στο χώμα μουσική. Η βροχή χορεύει.Αγγίζει φύλλα, δρόμους, στέγες.Κάθε σταγόνα — ιστορία. Το βλέμμα ακολουθεί την πορεία της.Η ψυχή νιώθει το ταξίδι.Σιωπή, φως, μυρωδιά γης. Μικρά θαύματα παντού.Η φύση απλοποιεί τα πάντα.Η ζωή καθρεφτίζεται στις σταγόνες. Το ταξίδι της βροχής —μια πρόσκληση να σταθούμε,να παρατηρήσουμε,να νιώσουμε.     Θέλεις

Θνητοί θεοί στο παραμύθι της Δροσοσταλιάς Υπάρχουν στιγμές που η ψυχή ανασαίνει στη σιωπή.Μια σταγόνα δροσιάς επάνω σε ένα φύλλο φέρει όλο το βάρος του σύμπαντος.Εκεί, ανάμεσα σε φως και σκιά, γεννιούνται οι θνητοί θεοί.Όχι σε ναούς, ούτε σε μύθους. Μα μέσα μας. Η Δροσοσταλιά είναι το σύμβολο της αρχής και του τέλους.Κάθε πρωί πεθαίνει,

Σαν την Βουή από το Κοχύλι Στο χέρι σου ένα κοχύλι.Το φως παίζει στις καμπύλες του. Το φέρνεις κοντά στο αυτί.Κι ακούς θάλασσα που πάντα υπήρχε.Κύματα, αέρας, μυστικά του κόσμου. Σιωπή που γεμίζει ήχους.Η ψυχή σου ταξιδεύει, χωρίς χάρτη.Η φαντασία πετά, η καρδιά ακούει. Μικρά θαύματα.Απλή ομορφιά.Η φύση ψιθυρίζει και θυμίζει:κάθε ήχος είναι ζωή, κάθε

Μέσα από την ψυχή μου Μέσα από την ψυχή μου περνούν οι στιγμές σαν άνεμος.Άλλοτε ήρεμος, άλλοτε θυελλώδης.Κι όμως, πάντα αφήνει πίσω του κάτι — ένα ίχνος φωτός. Υπάρχουν μέρες που ο κόσμος φαντάζει βαρύς.Κι όμως, μέσα σε μια ανάσα σιωπής,ακούω την ψυχή μου να ψιθυρίζει:«Είμαι εδώ. Παρατήρησε. Άκου. Φώτισε.» Η ψυχή δεν φωνάζει.Δεν έχει

Μυστικά στα Χρώματα των Ονείρων Τα όνειρα μιλούν.Με χρώματα.Σιωπηλά. Μπλε — θάλασσες που αγκαλιάζουν τη νύχτα,γιατί η γαλήνη δεν χρειάζεται λόγια. Κόκκινο — καρδιές που καίγονται σιωπηλά,πάθη και φόβοι κρυμμένοι στα όνειρα. Πράσινο — ρίζες που ανασαίνουν,φως που φυτρώνει σε σκέψεις και ψυχές. Κίτρινο — ήλιος που χορεύει,ξυπνά ελπίδες, δημιουργεί μονοπάτια. Μωβ — σιωπηλός φάρος,οδηγεί