Κάθε δειλινό είναι μια αναπνοή του χρόνου.
Μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι — εκεί όπου οι σκιές αποκτούν ψυχή και τα πράγματα σιωπούν για λίγο, σαν να ακούνε τη γη να ανασαίνει.

Η μέρα γλιστρά στην κλεψύδρα της και οι στιγμές κυλούν σαν κόκκοι χρυσής άμμου. Ο ουρανός βάφεται με χρώματα που δεν έχουν όνομα· κεχριμπάρι, πορφυρό, σταχτί. Και μέσα σε αυτά τα χρώματα, η ψυχή βρίσκει τον καθρέφτη της.

Το δειλινό δεν είναι απλώς η δύση του ήλιου.
Είναι μια τελετουργία.
Η υπόμνηση πως τίποτα δεν κρατά για πάντα, μα κάθε τέλος φέρει μέσα του την υπόσχεση μιας αρχής.

Όταν το φως αποσύρεται, οι σκιές μακραίνουν σαν σκέψεις.
Μιλούν για τον χρόνο που πέρασε και για όσα δεν ειπώθηκαν. Για τα βλέμματα που χάθηκαν, για τις σιωπές που έγιναν ποτάμια. Και τότε, μέσα στο μισοσκόταδο, κάτι ανασαίνει ξανά: μια ελπίδα, μια μνήμη, ένα όνειρο.

Το δειλινό μας διδάσκει την αποδοχή.
Μας μαθαίνει να βλέπουμε το φθαρτό με ευγνωμοσύνη, να τιμούμε το φως όχι για τη διάρκειά του, αλλά για την ύπαρξή του.

Κάθε δειλινό, στην κλεψύδρα των σκιών,
ο χρόνος σταματά για μια στιγμή —
και η ψυχή, ελεύθερη από τη βιασύνη της μέρας,
θυμάται πως είναι φως.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτή η σκέψη σε άγγιξε, συνέχισε το ταξίδι του νου και της ψυχής μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας     https://morfeszois.com/katigories/skepseis/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα