Κάθε φορά που πλησιάζει το Πάσχα, ο κόσμος αλλάζει για λίγο. Οι δρόμοι φωτίζονται με κεριά, τα πρόσωπα μαλακώνουν, και οι καρδιές – έστω για λίγο – θυμούνται να νιώσουν. Είναι αυτή η ιδιαίτερη εποχή όπου η ελπίδα ξεπετάγεται μέσα από τον πόνο, και η Ανάσταση δεν είναι απλώς ένα θρησκευτικό γεγονός, αλλά μια υπενθύμιση: μπορούμε κι εμείς να σηκωθούμε ξανά.

Ζούμε σε έναν κόσμο που διψάει. Όχι για υλικά αγαθά – από αυτά έχουμε πια χορτάσει. Διψάμε για αλήθεια, για νόημα, για αγάπη χωρίς όρους. Η καθημερινότητα μας καταπίνει, τα μέσα ενημέρωσης μάς κατακλύζουν με αρνητικά νέα, και πολλές φορές ξεχνάμε πως κάτω από όλα αυτά υπάρχει κάτι πιο βαθύ, πιο φωτεινό. Κι έρχεται η Ανάσταση να μας το θυμίσει.

Η Ανάσταση δεν αφορά μόνο την πίστη. Είναι πράξη. Είναι η στιγμή που επιλέγω να συγχωρήσω, να προχωρήσω, να ξαναδοκιμάσω. Είναι το βλέμμα που σηκώνω όταν νιώθω πως όλα είναι χαμένα, και λέω: «Όχι, δεν τελείωσε ακόμα». Είναι το χέρι που απλώνω σε εκείνον που με πίκρανε. Είναι η κουβέντα που δεν είπα τόσο καιρό και τώρα βρίσκω τη δύναμη να πω.

Και αν σκεφτούμε βαθύτερα, όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα μικρό “Σταυρό” – έναν φόβο, μια απογοήτευση, μια απώλεια. Η ζωή δεν χαρίζεται. Αλλά η ελπίδα χαρίζεται – και την προσφέρει ο ένας στον άλλον. Ένα “Χριστός Ανέστη” που λέγεται με αληθινό χαμόγελο, μια αγκαλιά στο Αναστάσιμο τραπέζι, ένα μήνυμα σε κάποιον που λείπει. Αυτές είναι οι πραγματικές αναστάσεις της ζωής.

Ας μην αφήσουμε λοιπόν αυτές τις μέρες να περάσουν χωρίς να αλλάξουμε κάτι. Ας σηκωθούμε κι εμείς από τα “νεκρά” της ψυχής μας. Ας πούμε ναι στη συμφιλίωση, στο φως, στην αρχή. Γιατί αυτός ο κόσμος – ο δικός μας κόσμος – έχει ανάγκη να δει πως το καλό ακόμα αντέχει. Και αν δεν το βρει στις ειδήσεις, ίσως το βρει στο δικό μας παράδειγμα.

Σήμερα δεν είναι μια απλή Κυριακή. Είναι η μέρα που ο κόσμος ντύνεται με φως. Είναι η μέρα που ακόμα και οι πιο κουρασμένες ψυχές βρίσκουν λόγο να χαμογελάσουν. Η Ανάσταση έγινε και μαζί της αναστήθηκε και η ελπίδα.

Όμως πόσο εύκολο είναι, στην εποχή μας, να κρατήσουμε αυτό το φως αναμμένο; Πόσο κρατάει το χαμόγελο που γεννήθηκε από μια ευχή ή από έναν εναγκαλισμό στο τραπέζι της Ανάστασης;

Η αλήθεια είναι πως ξεχνάμε εύκολα. Μπαίνουμε ξανά στην καθημερινότητα και αφήνουμε τα όμορφα να ξεθωριάζουν. Κι όμως, σήμερα είναι η τέλεια ευκαιρία να κάνουμε μια παύση. Να θυμηθούμε.

Θυμόμαστε τους ανθρώπους μας. Εκείνους που μας στήριξαν, που έλειψαν ή που είναι δίπλα μας αθόρυβα. Θυμόμαστε τα όνειρα που αφήσαμε στην άκρη “για αργότερα”. Θυμόμαστε τον εαυτό μας – αυτόν που χαμογελούσε αληθινά.

Γι’ αυτό και σήμερα εύχομαι κάτι απλό: να ξαναβρούμε το χαμόγελο. Όχι εκείνο το επιφανειακό, αλλά το βαθύ, το ειλικρινές. Αυτό που έρχεται όταν νιώθεις ευγνωμοσύνη για το τίποτα και για το όλα μαζί. Όταν αγκαλιάζεις τον άνθρωπό σου χωρίς λόγο. Όταν λες «ευχαριστώ» χωρίς να στο ζητήσουν.

Το Πάσχα δεν είναι μόνο ψήσιμο και γλέντι. Είναι μια ευκαιρία να επιστρέψουμε σε αυτό που έχει σημασία. Να αφήσουμε λίγο τις οθόνες και να κοιτάξουμε στα μάτια. Να πούμε ξανά: «Σε αγαπώ», «Σε ευχαριστώ», «Χαίρομαι που είσαι εδώ».

Αν το κάνουμε αυτό, τότε ναι – το φως της Ανάστασης θα μείνει μαζί μας. Και τότε το χαμόγελο δεν θα είναι απλώς μια έκφραση, αλλά στάση ζωής.

Χρόνια πολλά, με φως, ειρήνη και ένα μεγάλο, αληθινό χαμόγελο.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα