Μια φορά, ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του:
«Δάσκαλε, ποια είναι η πιο σημαντική στιγμή;»
Ο σοφός απάντησε: «Αυτή που ζεις τώρα.»

«Και ποιος είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος;»
«Αυτός που έχεις μπροστά σου.»

«Και τι είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνω;»
«Να του προσφέρεις αγάπη.»

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο χρόνος διαλύεται σε ειδοποιήσεις, υποχρεώσεις και ασταμάτητες οθόνες. Κι όμως, το αληθινό βάθος δεν βρίσκεται σε όσα τρέχουμε να προλάβουμε, αλλά σε όσα τολμάμε να σταθούμε και να νιώσουμε.

Μήπως τελικά ξεχάσαμε να ρωτήσουμε; Όχι τους άλλους. Τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν όλα τελείωναν σήμερα, ποια θα έπρεπε να ήταν εκείνα τα ερωτήματα που ίσως δεν τολμήσαμε ποτέ να κάνουμε;

1. Ήμουν αληθινός με τον εαυτό μου;

Πόσες φορές θυσιάσαμε την αυθεντικότητά μας για αποδοχή; Πόσες φορές σιωπήσαμε ενώ μέσα μας ουρλιάζαμε; Αν το ταξίδι τελείωνε τώρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζήσαμε όπως πραγματικά είμαστε;

2. Τους αγάπησα αρκετά; Τους το είπα;

Το “σ’ αγαπώ” πολλές φορές αναβάλλεται. Περιμένουμε τη «σωστή στιγμή», που ίσως ποτέ δεν έρθει. Αν όλα σταματούσαν τώρα, ποιον θα θέλαμε να είχαμε αγκαλιάσει λίγο περισσότερο; Πόσοι δεν θα μάθαιναν ποτέ πόσο σημαντικοί ήταν για εμάς;

3. Έζησα ή απλώς επιβίωσα;

Υπάρχει διαφορά. Ζωή δεν είναι η καθημερινή συνήθεια, αλλά οι στιγμές με πάθος: ένα αληθινό γέλιο, μια τολμηρή απόφαση, ένα δάκρυ χωρίς ντροπή. Η ζωή είναι επιλογή. Την κάναμε;

4. Άκουσα στ’ αλήθεια κάποιον; Με άκουσε κανείς;

Η βαθιά επαφή δεν απαιτεί λόγια. Απαιτεί παρουσία. Απαιτεί να δώσουμε χώρο στον άλλον να υπάρξει. Να νιώσει πως κάποιος τον βλέπει, τον ακούει, τον κατανοεί. Αυτό είναι η αληθινή επικοινωνία.

5. Συγχώρεσα; Ζήτησα συγχώρεση;

Το βάρος που κουβαλάμε συχνά δεν είναι τα λάθη, αλλά όσα δεν διορθώσαμε. Ποιον θα θέλαμε να είχαμε συγχωρέσει; Σε ποιον θα ευχόμασταν να είχαμε πει ένα αληθινό “συγγνώμη”;

6. Πρόσφερα; Άφησα κάτι πίσω μου;

Το αποτύπωμά μας δεν είναι στα επιτεύγματα αλλά στις καρδιές. Στο χέρι που απλώσαμε, στην καλοσύνη που δείξαμε, σε ένα λόγο που ίσως άλλαξε την ημέρα κάποιου. Αν έφευγαν όλα τώρα, ποιο φως αφήσαμε πίσω μας;

7. Τίμησα το χρόνο μου;

Ο χρόνος είναι το μόνο που δεν επιστρέφει. Τον γιορτάσαμε ή τον σπαταλήσαμε; Ζήσαμε ή αναβάλλαμε για αύριο; Το “αύριο” δεν είναι δεδομένο.

8. Με γνώρισα;

Ποιοι είμαστε όταν δεν μας βλέπει κανείς; Όταν δεν παίζουμε ρόλους, όταν δεν φοβόμαστε την κριτική; Μάθαμε ποτέ να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς φόβο και χωρίς μάσκες;

9. Ακολούθησα αυτό που με έκανε να λάμπω;

Η σπίθα που υπάρχει μέσα μας – εκείνη που νιώθουμε όταν δημιουργούμε, όταν ερωτευόμαστε, όταν ζούμε με ενθουσιασμό – την τιμήσαμε ή την πνίξαμε; Αν όλα τελείωναν σήμερα, θα λέγαμε πως της δώσαμε τη φλόγα που άξιζε;

10. Ένιωσα ευγνωμοσύνη;

Ακόμα και για τις δύσκολες στιγμές. Γιατί αυτές μάς έπλασαν. Είπαμε ποτέ ένα ήσυχο “ευχαριστώ” για όσα ζήσαμε, για όσα αντέξαμε, για όσα νιώσαμε;

Όχι αύριο. Όχι όταν όλα θα είναι «καλύτερα». Τώρα.
Στο βλέμμα που έχουμε απέναντί μας, στην ανάσα που παίρνουμε, στη ζεστασιά ενός λόγου ή ενός αγγίγματος.

Η ζωή δεν περιμένει.
Η αυλαία μπορεί να πέσει οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά δεν είναι ο φόβος αυτός που πρέπει να μας οδηγεί. Είναι η επιλογή να ζήσουμε με πληρότητα, παρουσία και νόημα.

Στο τέλος, δεν μένουν τα πράγματα. Μένουν οι σχέσεις. Οι στιγμές. Η αλήθεια.

Ας ρωτήσουμε. Ας ακούσουμε. Ας αγαπήσουμε.
Όχι αύριο.
Σήμερα. Τώρα.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/