Τότε – Το παιδί που μεγάλωνε δίνοντας

Ίσως θυμάσαι τον εαυτό σου μικρό να προσπαθεί συνεχώς να κάνει τη μαμά σου χαρούμενη. Ήθελες να τη βλέπεις να χαμογελάει, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να κρύβεις τα δικά σου συναισθήματα. Έμαθες από νωρίς να ακούς τα παράπονά της, να σκουπίζεις τα δάκρυά της και να σηκώνεις βάρη που δεν σου αναλογούσαν.

Έδινες αντί να λαμβάνεις. Δημιούργησες έναν ψεύτικο εαυτό για να αντέχεις, για να επιβιώνεις. Κι όμως, η μαμά σου δεν ήταν ποτέ ευχαριστημένη. Η θλίψη, ο θυμός ή η απογοήτευση της έμοιαζαν ατελείωτα. Κι εσύ κατηγορούσες τον εαυτό σου, νομίζοντας πως δεν ήσουν αρκετός.

Αλλά τι χρειαζόσουν τότε; Αγάπη, αποδοχή, επιβεβαίωση. Στήριξη. Ένα βλέμμα που θα σε έκανε να νιώσεις ασφαλής. Κι αν δεν τα έλαβες; Μόνο η ψυχή σου ξέρει την αλήθεια.

Τώρα – Ο ενήλικας που συνεχίζει να δίνει

Μεγαλώνοντας, κουβάλησες αυτόν τον ρόλο μέσα σου. Έμαθες να σαρώνεις τις ανάγκες των άλλων, να προσαρμόζεσαι, να βάζεις τους άλλους πάνω από εσένα. Μένεις σε σχέσεις που δεν σε ικανοποιούν, μπερδεύεις την αγάπη με τον οίκτο, δεν ξέρεις πότε να πεις «όχι».

Η αίσθηση ότι είσαι αόρατος, ανεπαρκής, ότι πρέπει να κερδίζεις συνεχώς την αγάπη των άλλων, σε κρατάει εγκλωβισμένο. Το άγχος και η τελειομανία σε κουράζουν, ενώ η έλλειψη ορίων σε πληγώνει ξανά και ξανά.

Δεν είναι δικό σου λάθος. Σαν παιδί έκανες ό,τι μπορούσες για να επιβιώσεις. Όμως τώρα είναι η στιγμή να αναγνωρίσεις πως δεν χρειάζεται πια να κουβαλάς αυτό το φορτίο.

Το μέλλον – Να θεραπεύσεις τον εαυτό σου

Ο χρόνος από μόνος του δεν γιατρεύει όλα τα τραύματα. Το κενό που άφησε η γονεοποίηση χρειάζεται φροντίδα, επίγνωση και αγάπη. Ως ενήλικας, έχεις τη δύναμη να:

• Αναγνωρίσεις τις ανάγκες σου και να τις βάλεις σε προτεραιότητα.

• Μάθεις να θέτεις όρια με αγάπη και σεβασμό.

• Ανακαλύψεις τον αληθινό σου εαυτό και να του δώσεις χώρο να ζήσει.

• Αγκαλιάσεις το εσωτερικό σου παιδί, να το φροντίσεις όπως θα ήθελες τότε.

Σου αξίζει ασφάλεια, αγάπη, αυταξία, εμπιστοσύνη, γαλήνη. Σου αξίζει να νιώσεις ελεύθερος.

Τι λέει η ψυχολογία για τη «γονεοποίηση»

Ο όρος γονεοποίηση εισήχθη το 1967 από τον Salvador Minuchin. Περιγράφει την κατάσταση όπου ένα παιδί αναλαμβάνει να φροντίζει συναισθηματικά ή πρακτικά τον γονέα του, αντί να συμβαίνει το αντίστροφο.

Αυτή η αντιστροφή ρόλων μπορεί να εμποδίσει τη φυσική συναισθηματική ανάπτυξη και να αφήσει βαθιά αποτυπώματα: άγχος, ενοχές, δυσκολία στις σχέσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Και όμως, η επίγνωση είναι το πρώτο βήμα της θεραπείας. Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά τα λόγια, τότε ήδη έχεις κάνει το πιο σημαντικό βήμα: να δεις την αλήθεια.

Το ταξίδι σου δεν είναι να φροντίσεις ξανά τη μαμά σου. Είναι να μάθεις να φροντίζεις εσένα. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου όπως θα ήθελες να σε αγαπήσουν τότε.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Αν αυτό το άρθρο σου άνοιξε νέους τρόπους σκέψης, συνέχισε να εξερευνάς τον κόσμο των εναλλακτικών ιδεών μέσα από τις υπόλοιπες σελίδες της κατηγορίας  https://morfeszois.com/katigories/enallaktika/

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα https://morfeszois.com/