Σκέψεις

Η ζωή μέσα από τα μάτια ενός παιδιού – τι ξεχάσαμε; Υπάρχουν βλέμματα που δεν κοιτάζουν απλώς. Διαπερνούν το χρόνο, λιώνουν τις μάσκες, αγγίζουν την ουσία. Είναι το βλέμμα του παιδιού – εκείνη η ήσυχη σπίθα που βλέπει τον κόσμο για πρώτη φορά κάθε μέρα. Και κάπου στην πορεία… το ξεχάσαμε. Κάποτε χαιρόμασταν με τα […]

Το Ποίημα της Ζωής: Γραμμένο με Ανάσες και Ξεχασμένα Βλέμματα Η ζωή δεν γράφεται με λέξεις, αλλά με σιωπές.Δεν φωνάζει – ανασαίνει.Μέσα σε κάθε αναπνοή, ένα ποίημα κυοφορείται.Κι όταν δεν κοιτάζει κανείς,εκείνα τα ξεχασμένα βλέμματα φυτρώνουν σαν λουλούδια στο χώμα του χρόνου. Δεν είναι χαρτί η ζωή, ούτε μελάνι.Είναι ένα ύφασμα λεπτό, υφασμένο με μνήμη

Μιλώ στα αστέρια όταν οι άνθρωποι ξεχνούν Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις αόρατος. Όχι επειδή δεν είσαι παρών, αλλά επειδή οι άλλοι σταμάτησαν να θυμούνται. Ξεχνούν τις λέξεις που μοιράστηκες,τα βλέμματα που είπαν περισσότερα απ’ τις φωνές,τις πράξεις που έκανες σιωπηλά — όχι για αναγνώριση,αλλά από αγάπη. Κι όταν οι άνθρωποι ξεχνούν,εγώ μιλώ στα αστέρια. Τα

Οι άνθρωποι που μοιάζουν με εποχές Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορείς να εξηγήσεις – μόνο να αισθανθείς. Άνθρωποι που έρχονται σαν άνοιξη και γεμίζουν τα πάντα με χρώματα. Που γελούν με μάτια γεμάτα ήλιο, και το άγγιγμά τους θυμίζει λουλούδι που ανοίγει δειλά στο φως. Είναι αυτοί που φέρνουν ελπίδα μετά τον χειμώνα, που ξυπνούν

Πεταλούδες στο χρόνο: ταξίδι μέσα από τις αναμνήσεις Σαν πεταλούδες που χορεύουν στο φως του ήλιου, έτσι και οι αναμνήσεις μας φτερουγίζουν απαλά μέσα στο πέπλο του χρόνου. Με χρώματα ονειρικά και ψιθυριστές μελωδίες, μας ταξιδεύουν σε τόπους μαγικούς, όπου η καρδιά μας συναντά ξανά τις πιο γλυκές στιγμές που αγάπησε. Οι αναμνήσεις είναι οι

Πώς η Μουσική Ανάβει τη Φλόγα της Έμπνευσης στην Ψυχή Υπήρξε μια στιγμή που μια απλή μελωδία, σαν απαλό χάδι, άγγιξε την καρδιά μου και ξύπνησε κάτι βαθιά κρυμμένο μέσα μου. Η μουσική, με τους αόρατους ρυθμούς της, άρχισε να χτίζει γέφυρες ανάμεσα στις σκέψεις και τα όνειρα, ανοίγοντας δρόμους σε κόσμους που πριν ήταν

«Κάποτε σταμάτησαν τα μηνύματα… κι άκουσα εμένα» Ζούμε σε έναν κόσμο που βουίζει. Οι ειδοποιήσεις αναβοσβήνουν ασταμάτητα, τα μηνύματα σκάνε στην οθόνη το ένα μετά το άλλο και οι συνομιλίες μας διακόπτονται από κάθε είδους ψηφιακή ενόχληση. Μιλάμε, γράφουμε, απαντάμε — αλλά πόσο συχνά ακούμε; Όταν τα μηνύματα σταματούν, εμφανίζεται ένα παράθυρο στη σιωπή. Στην

Τι Ψάχνω Όταν Δεν Ξέρω Τι Μου Λείπει; Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε ένα αόριστο κενό. Δεν πονάμε, αλλά δεν είμαστε ούτε ήρεμοι. Δεν υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά κάτι μέσα μας μοιάζει “λίγο λάθος”. Κοιτάμε το κινητό χωρίς λόγο. Ανοίγουμε το ψυγείο χωρίς να πεινάμε. Περπατάμε χωρίς κατεύθυνση, σκεφτόμαστε χωρίς στόχο. Και τότε, γεννιέται η ερώτηση:

«Μια Καρέκλα, Ένας Καφές, Κι Ένας Εαυτός που Φτάνει» Στον κόσμο των συνεχών συνδέσεων, της εξωστρέφειας και των ατελείωτων κοινωνικών προσκλήσεων, υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που επιλέγει κάτι βαθιά επαναστατικό: τη συντροφιά του εαυτού της. Όχι από ανάγκη. Από επιλογή. Βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους στα καφέ του Σαββάτου, να διαβάζουν εφημερίδα με ηρεμία. Τους συναντάς

Ο καφές το πρωί και η ψυχή που ξυπνά αργά Υπάρχει μια ιερότητα στις πρώτες ώρες της ημέρας. Δεν χρειάζεται μεγάλος θόρυβος, ούτε φασαρία. Μόνο μια ζεστή κούπα καφέ και λίγη σιωπή. Ο κόσμος μπορεί να περιμένει. Για λίγα λεπτά, ο χρόνος μαλακώνει, το φως απλώνεται ήσυχα από το παράθυρο και η ψυχή ξυπνά —