Στη σιωπή γεννιούνται όλα όσα αξίζουν να ειπωθούν. Εκεί, στα ακίνητα νερά της ψυχής, φυτρώνουν όνειρα, ελπίδες και αλήθειες που κανείς θόρυβος δεν τολμά να αγγίξει. Η σιωπή δεν είναι έλλειψη — είναι η μήτρα του φωτός.

Κάθε ψυχή περπατά κάποτε μέσα σε νύχτες άηχες, όπου τα βήματα ηχούν βαριά και ο κόσμος γύρω χάνει το σχήμα του. Είναι εκείνες οι στιγμές που μοιάζουμε χαμένοι, μα στην πραγματικότητα ξαναγράφουμε τη διαδρομή μας. Όπως η γη σιωπά πριν την άνοιξη, έτσι κι εμείς σωπαίνουμε λίγο πριν ξανοιχτούμε στο φως.

Το φως, όμως, δεν έρχεται με πάταγο. Δεν σπάει τις πόρτες ούτε σαρώνει τα πάντα στο διάβα του. Ξυπνά σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα — σαν χάδι στην άκρη της καρδιάς. Ένα βλέμμα πιο καθαρό, μια λέξη που τώρα πια ζυγίζεται διαφορετικά, ένα “σ’ αγαπώ” που βαραίνει πιο αληθινά στα χείλη μας.

Στη διαδρομή από τη σιωπή στο φως, μαθαίνουμε να βλέπουμε. Όχι με τα μάτια — με την ψυχή. Ανακαλύπτουμε ότι το σκοτάδι δεν ήταν ποτέ εχθρός· ήταν το φόντο πάνω στο οποίο το φως μπορούσε να ζωγραφίσει. Και κάθε πληγή, κάθε σιωπηλό δάκρυ, κάθε αναμονή που έμοιαζε ατέλειωτη, γινόταν ψηφίδα στο μωσαϊκό της δύναμής μας.

Ίσως τελικά να μην χρειάζεται να κυνηγάμε το φως. Ίσως το μόνο που χρειάζεται είναι να καθίσουμε ήσυχα στη σιωπή, να την αντέξουμε, να την αγκαλιάσουμε — και τότε το φως να έρθει μόνο του, σαν απάντηση σε μια προσευχή που δεν ειπώθηκε ποτέ.

Γιατί το αληθινό φως δεν πέφτει απ’ τον ουρανό. Αναβλύζει μέσα από εκείνους που τόλμησαν να περάσουν τη σιωπή χωρίς να χαμηλώσουν το βλέμμα.

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα