Υπάρχουν νύχτες που δεν χρειάζονται φεγγάρι.
Το σκοτάδι αρκεί∙ είναι βαθύ, καθαρό, σχεδόν στοργικό.
Μέσα του, τα πάντα ησυχάζουν. Οι σκέψεις, τα γιατί, οι φόβοι — όλα βυθίζονται στην απαλή αγκαλιά μιας σιωπής που μοιάζει με προσευχή.

Στην καρδιά του δάσους, ένας καταρράκτης πέφτει από τα άστρα.
Το φως του δεν καίει∙ απλώς ρέει.
Σαν να κουβαλά μαζί του όλα όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ.

Κάθισα εκεί, στο νερό που λαμπύριζε σαν υγρό φως, κι ένιωσα μια παρουσία δίπλα μου.
Μια φωνή, ήρεμη και γνώριμη, ψιθύρισε:

— «Γιατί φοβάσαι το σκοτάδι;»
— «Γιατί νομίζω πως θα χαθώ μέσα του.»
— «Και αν δεν είναι χάος; Αν είναι το μέρος όπου γεννιέται το φως;»
— «Ίσως… αλλά πώς το βρίσκεις;»
— «Δεν το βρίσκεις. Το αφήνεις να σε βρει.»

Η φωνή σίγησε, μα το νερό συνέχισε να ψιθυρίζει.
Κι εκεί κατάλαβα: το φως δεν είναι κάτι που κυνηγάς. Είναι κάτι που επιτρέπεις να αναπνεύσει μέσα σου.

Το σκοτάδι δεν είναι εχθρός∙ είναι μήτρα.
Είναι ο τόπος όπου η ψυχή ξαναγεννιέται.
Όπως ο καταρράκτης που πέφτει ασταμάτητα, έτσι κι εμείς μαθαίνουμε να αφήνουμε πίσω το παλιό, να ρέουμε προς το άγνωστο, να φωτίζουμε χωρίς να καίμε.

Κάθε σταγόνα, ένα μάθημα.
Κάθε σιωπή, μια απάντηση.
Κάθε νύχτα, μια υπόσχεση πως το φως θα ξαναγεννηθεί — όχι απ’ έξω, αλλά από μέσα μας.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα