Η ενδοοικογενειακή βία δεν έχει πάντα ήχο.
Κάποιες φορές, είναι η σιωπή μετά τις φωνές.
Ο τρόμος που γεννιέται από ένα απλό βήμα στον διάδρομο.
Η αργή διαγραφή του εαυτού, μέρα με τη μέρα, λέξη με λέξη.

Δεν χρειάζονται μελανιές για να πονάς.
Υπάρχουν πληγές που δεν φαίνονται,
μόνο βαραίνουν την ψυχή.

Μια γυναίκα μαθαίνει να συρρικνώνεται για να μην προκαλέσει.
Να διαβάζει τις διαθέσεις σαν καιρό,
να χαμογελά μόνο όταν είναι “ασφαλές”,
να αναπνέει προσεκτικά.

Και οι άλλοι ρωτούν:
«Γιατί δεν φεύγει;»
Μα δεν βλέπουν πως έχει ήδη φύγει —
κομμάτι κομμάτι, κάθε φορά που πίστεψε ότι φταίει.

Η κακοποίηση δεν φορά πάντα το πρόσωπο ενός τέρατος.
Μερικές φορές φορά βέρα.
Μερικές φορές φιλά το μέτωπο πριν συνθλίψει το πνεύμα.

Κάθε «συγγνώμη» γεμάτη ενοχή,
κάθε «δε θα το ξανακάνω» που πνίγει την ελπίδα,
είναι μια αλυσίδα ακόμα.

Αλλά η σιωπή μιας γυναίκας δεν είναι αδυναμία.
Είναι το βάρος κάθε φόβου που κατάπιε
για να προστατέψει εκείνους που αγαπά.

Κάθε μέρα που αντέχει,
συλλέγει τα θραύσματα της ψυχής της.
Και όταν φύγει,
δεν φεύγει με οργή —
φεύγει με αξιοπρέπεια.

Γίνεται η δική της φωνή.
Το δικό της καταφύγιο.
Η δική της σωτηρία.

Οι πληγές της δεν είναι ντροπή·
είναι αποδείξεις μάχης.
Επέλεξε να ζήσει.
Κι αυτή η επιλογή δεν είναι μόνο γενναία —
είναι επαναστατική.

Θέλεις περισσότερα άρθρα;  Ακολούθησέ μας στο https://www.facebook.com/profile.php?id=61574820057874  και το https://www.instagram.com/morfeszois/  για να μη χάνεις τίποτα!

Συντάκτρια  Δέσποινα Μπλάτζα